Τα blogs είναι ένας επικοινωνιακός χώρος που καλύπτει πολλές ανάγκες μου.
Είναι κι εκεί όμως, κάτι σαν την γειτονιά σου.
Όλοι ξέρουν τις κινήσεις σου, ανά πάσα στιγμή.
Βλέπουν τα φώτα, διαβάζουν την ψυχή σου, ακούν τις φωνές σου, τα «τραγούδια» σου… Εφόσον είσαι σε κοινή θέα, θέλοντας και μη, σε «βλέπουν» και κάποιοι που ίσως κάποια στιγμή δεν θέλεις.
Νιώθεις την ανάγκη να τραβήξεις τις «κουρτίνες» ή ακόμα και να κλείσεις τα «πατζούρια» σου.
Αυτές τις ανάγκες ήρθε να καλύψει το απάγγειο μου, τα Χριστούγεννα του 2007.
Εκεί κατέφευγα με την «βροχή».
Συνήθως ήταν και της φύσης και της ζωής.
Μετρημένες οι αναρτήσεις και τα θέματα, σαν τα μεγάλα σημάδια της ζωής μας.
Στην τωρινή μου ανάγκη, εφ’ όσον το ήξεραν κάποιοι ένιωσα πάλι παγιδευμένη.
Γι’ αυτό απάγκιασα πιο βαθιά.
Δεν ήθελα να γράψω και πολλά.
Ήθελα να εκτονωθώ μόνο με λέξεις.
Ότι έβγαινε εκείνη την στιγμή.
Έτσι, αράδιασα την Α-Β σε 24 αναρτήσεις κι ανάλογα τα κέφια, συμπλήρωνα.
Ήμουνα στις μαύρες μου, οι λέξεις έτρεχαν στο Μ.
Μέσα είναι και η μελαγχολία.
Ήμουνα χαρούμενη;
Υπήρχε το Χ για να χωρέσει και να χορέψει το χιούμορ.
Στην πορεία είδα πως παρά την μεγάλη μαυρίλα μου, έβγαζε πολύ χιούμορ αυτό το παιχνίδι.
Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ εγωιστικό και χαζό να το παίζω μόνη μου, γι’ αυτό κάλεσα το Φ. Όπου Φ =φίλους απ’ την «γειτονιά», που όμως δεν ήξεραν όλοι την πραγματική μου ταυτότητα.
Μέσα σ’ αυτούς ήσασταν κι εσείς.
Εσείς δεν παίξατε ακόμα, αλλά μου στείλατε αυτή την πρόσκληση.
Όταν σας είπα ποια είμαι, εκεί γελάσαμε και οι δυο με τα πραγματικά παιχνίδια της ζωής!
Ο κύβος όμως είχε ριφθεί και το παιχνίδι είχε ήδη, μόλις, αρχίσει!
Το παιχνίδι όμως περιμένει.
Πάμε ένα στα γρήγορα;
Να το πάρουμε ανάποδα το αλφάβητο της Ελληνικής γλώσσας, να μπερδέψουμε εμείς πάλι τη ζωή;
Ωστόσο, ωραία, ωφέλεια!
Ψάρωσα, ψέμα ψάχτηκα
Χάρηκα, χαχάνισα. Χατίρι χρέους.
Φιλόξενη φιλενάδα. Φως! Φάκα; Φλυαρώ. Φιλί. Φιλία.
Υποψιάζομαι υπερβολές. Υγρασία… Υγρός Χ,
Τρόπος; Τελεία.
Συγκυρία στέναξα. Συ, σκόρπια, σκαρώνεις σκοτούρες, σκακιέρες, σιωπές. Σάλτος σοφός; Σαράκι, σάτυρε!
Ρώτημα: Ρεζίλι;
Πείραμα πενίας. Περίσσια πέννα; Παλιάτσο πήρες παραγγελιά.
Όνομα, ουδέν, ομολογώ.
Ξεφυτρώνω ξεπίτηδες. Ξαναζώ.
Νύχτα ναυλώνω νέο νόημα. Νίκες, ναυάγια… Νομίζω, νέφος νόησης.
Μα με μένα; Μαρτυριάρα! Μάθει μαχαλάς… μας μάσανε!
Λάβε λάμψη. Λογοπαίγνιο. Λάθος;
Κατάματα: Κατέχεις καρπό. Κρατάς καλάθι καλοσύνης.
Ικανοποίηση. Ίσως ισοφάρισε Ιανουάριος.
Θέλω θρηνήσω θάνατο. Θυμάμαι «θα», θυσίες, θρύψαλα. Θέλημα Θεού
Ήρωας ήταν. Ήλιος. Ημίφως η ηλικία. Ησύχασε.
Ζυγίζω ζαριά ζωής. Ζήσε!
Εύχομαι ευτυχία. Ευχαριστώ ευκαιρία! Ενθυμίζω εφεύρεση έκανες εσύ!
Δόση δόξας δοκιμάζω. Δικαίως; Δίλλημα. Διακρίνω διατάραξη δωματίων… Διότι διακοσμείς διαμερίσματα δίνοντας διαμάντια.
Γιατί γράφουμε γιατρέ;
Β blog βολεύει βραδινά.
Αφότου Άλεφ αναγνώρισε, αποφεύγω αυτόφωρο. Αξίζω. Αγάπη άπαξ και άπαντες.
Απάγγειο – Αρχή αλλαγής
*******************
Ήθελα να γράψω πολλά, να εξηγήσω για:
τα παράξενα παιχνίδια που παίζει η ζωή,
τα παιχνίδια που παίζουμε εμείς,
ότι γράφοντας λέξεις ξέχασα να τις μετράω και ξέφυγα κατά πολύ απ' τα όρια,
μα,
δεν έχει νόημα.
Θέλω να πω μόνο ένα μεγάλο
Ευχαριστώ σ' αυτόν τον "ΑΕΡΑ" , που σας έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση, που λέγεται
Ελένη Γκίκα, που πέρασε από δω τυχαία και στάθηκε, καθώς κι από τη ζωή μου!
Κατάματα, λοιπόν Ελένη:
Κατέχεις καρπό. Κρατάς καλάθι καλοσύνης, ταλέντου και Ανθρωπιάς!
Ευχαριστώ που Υπάρχεις για μένα και για όλον τον κόσμο. Μας δίνεις κομμάτια της ψυχής σου, μέσα απ' τα βιβλία σου και κομμάτια Ανθρωπιάς, μέσα απ' την φιλία σου!
Εύχομαι ότι καλύτερο για σένα, γιατί το αξίζεις και ως συγγραφέας και ως Άνθρωπος!
Είναι ξέρεις δύσκολο να τα συνδυάζει κάποιος και τα δυο.
Αυτά, τα λίγα.
